بانو ثریا

 

پس از انقلاب گاه و بیگاه یکدیگر را در پاریس می دیدیم. او همیشه با من به زبان فرانسه صحبت می کرد و حتی برای یک بار هم نام مرا به زبان نیاورد و همیشه مرا آقای (کنسول) خطاب می کرد. همه کسبه و عابرین خیابان مونبتی او را که لباس ساده ای به تن داشت و با سگ زیبایش قدم می زد، می شناختند. ملکه ثریا که مالک این همه جواهر بود، حتی گوشواره ای در گوش و گردن بندی بر گردن نداشت



نوشته های ناصر امینی (دیپلمات پیشین) – پاریس