خاطرت هست نگاهی که بـه مـا می کردی
دردهـــا را ز ســـر لـطــف ، دوا مـی کـــردی
می نشا نـدی گرهی بـر سر ابـروی و از آن
گــره ا ز کـار دل غـــم زده وا مــی کــــردی
یــا د د ا ری که سحـر ، مـوقـع گـل بـاز شـدن
می نشستی لـب ایـوان و صـفــا می کردی
پاک از هر چه بـدی هست ، بـه شیدایـی آب
روی سجـــاده ی خـورشیـد ، دعــا می کردی
مـی زدی بـوسـه بــه لعـل لب گـلـهـای بـهـار
دیـــن خـود را بـــه لب عشق ادا مـی کــردی
یـاد داری کـه بــه فـرخنـده تـریـن طلعت صبح
بــــاغ را بــــا ا د ب ِ نــــور صـــدا مـی کـردی
طرٌه ی موی تـو را ، شانـه که می کرد نسیم
از هـجـوم عـرق شـرم ، حیــا مـی کــردی
هـرگـز از مزمزه ی بـوسـه ، لـبـم کـام نجست
کاش آن مـعـجـزه را قسمـت مـا مـی کـردی