بگذار بميرم

بگذار كه از درد تو بيمار بميرم

از آتش دل سوزم و تبدار بميرم

بر گردنم آن زلف سيه حلقه كن اي سرو

در پاي تو خواهم به سر دار بميرم

بگذر نفسي از بر بالينم و بگذار

از تاب و تب لحظه ي ديدار بميرم

چون سايه ات اي گل ز سرم رفت عجب نيست

از جور خس و سرزنش خار بميرم

سهل است ز تير نگهت مردنم اما

ترسم نزني بر دل و دشوار بميرم

مستم كن ازآن لعل مي آلوده كه حيف است

مي باشد و من پيش تو هشيار بميرم

تا چند ز بي مهريت اي مادر ايام

يكبار شوم زاده و صد بار بميرم

اغيار پي زندگي از مرگ گريزان

من زنده كه در رهگذر يار بميرم

اي پرده نشين پرده ز رخ بفكن و برخيز

مگذار كه در پرده ي پندار بميرم

گر ديدن رخسار تو اي ماه گناه است

بگذار نگه كرده گنهكار بميرم

تا چند صبا در پي عمرم بدواني

بگذر ز من خسته و بگذار بميرم

 

علیرضا صبای تبریزی