سید صادق سرمد متخلص به سرمد ، فرزند سید محمد علی از شاعران بزرگ معاصر ایران است .

وی در سال 1286 در تهران متولد شد . پس از پایان تحصیلات ابتدائی و متوسطه تحصیلات خود را در رشته ادبیات و حقوق به پایان رسانید و به کار وکالت دادگستری پرداخت . سالها از اعضا موثر هیا مدیره کانون وکلا بود و سمت مشاور حقوقی دربار سلطنتی محمد رضا شا پهلوی و آستان قدس رضوی را بر عهده داشت.

در شهریور 1320 با دریافت امتیاز روزنامه صدای ایران وارد عرصه مبارزات سیاسی شد .

سرمد از یازده سالگی به سرودن شعر فارسی پرداخت و در انواع شعر به سبک کهن و نو طبع آزمایی کرد وی در بیشتر انجمن های ادبی تهران شرکت میکرد و ریاست بعضی از آنها از قبیل انجمن ادبی ایران و پاکستان ، انجمن ادبی ایران و ترکیه را بر عهده داشت .

آگاهی کافی از ادبیات و تاریخ و فرهنگ و هنر ایران داشت و مضامین اشعار او بازگو کننده این موضوع است

این شاعر توانا در فروردین 1339 خورشیدی به علت بیماری سرطان ، جهت معالجه به لندن رفت و در آنجا تحت عمل جراحی قرار گرفت . و مدت کوتاهی پس از بازگشت به ایران در تیر ماه 1339 در تهران در گذشت

آثار :

درای کاروان - ۱۳۲۹

نغمهٔ کمال - ۱۳۳۴ - ناشر ابوالقاسم تفضلی

سرو و سرمد - ۱۳۴۱ - ناشر ابن سینا

دیوان اشعار صادق سرمد - ۱۳۴۷

میخانه اگر ساقی صاحب نظری داشت 

می خواری و مستی ره و رسم دگری داشت

پیمانه نمی داد به پیمان شکنان باز 

ساقی اگر از حالت مجلس خبری داشت

بیدادگری شیوه مرضیه نمی شد 

این شهر اگر دادرس و دادگری داشت

یک لحظه بر این بام بلاخیز نمی ماند 

مرغ دل غم دیده اگر بال و پری داشت

در معرکه عشق که پیکار حیات است 

مغلوب ٬ حریفی که بجز سر سپری داشت

( سرمد ) سر پیمانه نبود این همه غوغا 

میخانه اگر ساقی صاحب نظری داشت

به مصر رفتم و آثار باستان ديدم 

به چشم آنچه شنيدم ز داستان ديدم

بسى چنين و چنان خوانده بودم از تاريخ 

چنان فتاد نصيبم كه آنچنان ديدم

گواه قدرت شاهان آسمان درگاه 

بسى هرم ز زمين سر به آسمان ديدم

ز روزگار کهن در حریم الاهرام 

نشان روز نو و دولت جوان دیدم

گذشته در دل آینده هر چه پنهان داشت 

به مصر از تو چه پنهان که بر عیان دیدم

تو كاخ ديدى و من خفتگان در دل خاك 

تو نقش ديدى و من نعش ناتوان ديدم

تو تخت ديدى و من بخت واژگون از تخت 

تو صخره ديدى و من سخره زمان ديدم

تو عكس ديدى و من گردش جهان برعكس 

توشكل ظاهر و من صورت نهان ديدم

شدم به موزه مصر و ز عهد عاد ثمود 

هزاران وصله فرعون باستان دیدم

تو چشم ديدى و من ديده حريصان باز 

هنوز در طمع عيش ‍ جاودان ديدم

تو تاج ديدى و من تخت رفته بتاراج 

تو عاج ديدى و من مشت استخوان ديدم

تو سکه دیدی و من رواج سکه سکوت 

تو حلقه من به نگین نام بی نشان دیدم

تو آزمندی فرعون و من نیاز فرعون 

تو گنج خسرو و من رنج دهقان دیدم

ميان اين همه آثار خوب و بد به مثل 

دو چيز از بدو از خوب تواءمان ديدم

يكى نشانه قدرت يكى نشانه حرص 

دو بازمانده ز ديوان خسروان ديدم

بقدرت است قوام جهان که بی قدر است 

نه هیچ قاعده قائم در این جهان دیدم