سازهای غیر بومی در موسیقی
ایرانی
در
دهه‌های گذشته استفاده از سازهای غیر بومی در موسیقی ایرانی همواره مورد اختلاف
بوده‌است.
بسیاری
آن را باعث غنای موسیقی ایرانی خوانده و تشویق کرده‌اند
. برخی هم
با
این استدلال آن را مورد انتقاد قرار داده‌اند
که
این‌گونه سازها جای آلات موسیقی سنتی را که طی قرن‌ها در ایران رواج داشته‌اند
گرفته
و آنها را کم کم به حیطه فراموشی خواهند سپرد.
در
بین مجموعه سازهای غربی سازهایی همچون ویلون، آکوردئون، ترومپت، ساکسفون
و
پیانو رنگ و طنین موسیقی ایرانی را به خود پذیرفته‌اند
و
قابلیت خود را برای اجرای موسیقی سنتی ایرانی اگرچه با کم و کاست‌هایی
نشان
داده‌اند. در بین همۀ این سازهای غیربومی پیانو ویژگی‌های خاصی از خود نشان داده و
در کنار ویلون توجه بیشتری را جلب کرده‌است.
نخستین پیانو بیش از سیصد سال پیش توسط "بارتولومئو
کریستوفری"(Bartolommeo Cristofori) در ایتالیا
ساخته
شد
در سال ۱۱۸۵خورشیدی،
نخستین پیانو که هدیه‌ای از سوی ناپلئون بناپارت به فتحعلی شاه قاجار بود
به ایران آورده شد. بعدها ناصرالدین شاه در بازگشت از سفرهای
اروپائی‌اش پیانوهای دیگری به تهران آورد و محمد صادق خان (سرورالملک)،
نوازندۀ سنتور، توانست با تغییر کوک این ساز
برای اولین بار نغمه‌های ایرانی را با پیانو بنوازد.
پس
از آن افرادی همچون مفخم‌الممالک، غلامرضا مین‌باشیان ملقب به "سالار معزز"،
مشیر همایون شهردار، جواد معروفی و مرتضی‌خان محجوبی ادامه‌دهندگان این راه بودند.
با
این وجود بسیاری از صاحب‌نظران موسیقی سنتی ایرانی
کوشش‌های مرتضی محجوبی در این راه را بیش از
دیگران حائز اهمیت دانسته‌اند
No comments:
Post a Comment