جانم به لب امد

دل بسته ام به خاطرات خوبت ای امید جان بیا

محض خدا در گوشه ی قلب شکسته ام بمان و بیا

اینجا پر است ز عطر و بوی تو لحظه های من

من دلخوشم به آنچه که دارد ز تو نشان بیا

در انتظار رویش گرم تابستان نشسته ام بیا

بی تو نمی رود ز کوچه ها خلوت شهر خزان بیا

بر سینه ات چو سر می نهم از شوق ای نارنین

گم می شود درون دیده ام امواج غریبانه بیا

تو شمع شام غریبانه و مونس دل منی

به شبهای تارم بتاب همچون مهتاب و بیا

سلطان من شدی و رفیق پیامبران

ناجی کوره راه زندگیم زود بیا

از فرط گریه گشته دو چشمم بی فروغ

برای شفا و درمانم دلم تو بیا

ای یوسف زمانه ی کنعانیان کجایی؟

انجا کجاست که دارد ز عطرت نشانی؟

جان "صنم" به لب امد, تو را جان من ای یار بیا